Op middelbare scholen geef ik workshops en voorstellingen tegen Pesten. Dat gebeurt veel digitaal. Na afloop willen tieners mij regelmatig toevoegen aan Whats-App. Niemand gelooft mij als ik zeg dat dat niet kan: Ik heb namelijk geen smartphone. Vol ongeloof bekijken ze dan mijn telefoontje waar je alleen maar mee kunt bellen 😉
Ik weet hoeveel tijd een smartphone mij gaat kosten. Ik zie het overal om mij heen. Natuurlijk hoef je geen Whatsapp te installeren. Maar dat nemen anderen je wel kwalijk. Natuurlijk hoef ik op elke locatie waar ik moet wachten niet Facebook te checken. Maar het is wel heel verleidelijk. En zo gemakkelijk. Ik weet dat ik dat niet kan weerstaan.
Mijn familie vindt het soms niet handig. Ik mis toch de laatste nieuwtjes en foto’s. Maar wat echt belangrijk is zie ik via de Whats-App van mijn vrouw. En ik zie dan ook dat zeker 90% van de berichten niet mijn aandacht waard is omdat het nergens over gaat. Ik probeer al een paar jaar heel bewust met mijn tijd om te gaan en maak op basis daarvan keuzes.
Ik weet hoe snel ik net als veel anderen ‘stress’ zou krijgen: Bij elk signaal ‘even kijken’. Dus begin ik er niet aan. Misschien een beetje rigoreus. En ik mis daardoor een bepaalde handigheid met een apparaat. Maar heb daardoor tijd om boeken te lezen, trucs te oefenen, acts te bedenken en een nieuwsbrief te schrijven. (En om mijn kinderen voor te lezen 💡)
Daarbij ben ik wel ‘altijd’ bereikbaar via e-mail. Die kan ik openen en beantwoorden wanneer het mij uitkomt. Daarom heb ik geen telefoon mee als ik optreed. Ik heb in de auto of net voor een show geen stress omdat ik gebeld wordt. Wie mij dan belt krijgt mijn vrouw aan de lijn. Zij noteert je gegevens en ik bel je terug op een moment dat ik geen stoorzenders heb met mijn agenda bij de hand, zodat ik rustig een datum kan checken en mee kan schrijven.
Tot verbazing van tieners die tijdens een optreden mij bellen. Als mijn vrouw dan opneemt hangen zij met rode wangen direct op 😳. Soms krijg je dan een ouderwetse sms met excuses…